Μια φορά και έναν παράλληλο καιρό, συναντάμε ένα μέρος όπου μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά, υπάρχουν κλουβιά. Στα κλουβιά είναι μέσα φυλακισμένοι λύκοι. Σε αυτά τα κλουβιά, η πόρτα είναι ανοιχτή. Δεν έκλεισε, ούτε κλείδωσε ποτέ. Εκεί κατοικεί η σκιά του φόβου των λύκων.
Οι λύκοι, έχουν τοποθετηθεί εκεί, για την «ασφάλειά» τους. Τους μαθαίνουν ότι έξω από τον χώρο που φυλάσσονται υπάρχουν άλλοι λύκοι που είναι λυσσασμένοι και θα τους κάνουν κακό. Είναι θηρία, τους λένε. Μαθαίνουν πως αν επιχειρήσουν να βγουν έξω θα κινδυνέψουν και πως οφείλουν για την ασφάλειά τους, να παραμείνουν στο κλουβί τους. Αυτοί που τους «φυλάνε» τους λένε πως είναι μοναδικοί στο είδος τους. Συχνά, οι «εκπαιδευτές» περνούν και κοπανάνε τα κάγκελα του κλουβιού με αντικείμενα.
Οι λύκοι έχουν μάθει να εμπιστεύονται τους εκπαιδευτές τους και δεν επιχειρούν να βγουν έξω. Εκείνοι, τους φροντίζουν τόσα χρόνια, τους ταΐζουν και του προστατεύουν.
Ωστόσο, ακούνε τα αλυχτίσματα των θηρίων απ’ έξω και η φύση τους, επαναστατεί.
Η φύση ενός λύκου, κάποτε, νικάει. Και τότε ο λύκος βγαίνει έξω. Αντικρύζει για πρώτη φορά τον έναστρο ουρανό. Μυρίζει τον καθαρό αέρα. Τότε, βγάζει μια κραυγή που όμοιά της, είχε να ακουστεί πολύ καιρό. Αλυχτάει, όπως έκανα όσοι τον περίμεναν έξω. Ελεύθερος.
Εσύ θα περάσεις τη πόρτα;
